Ενοχικό σύνδρομο, έρωτας, δουλειά και λοιπές σειρήνες

Μετά από μια παροιμιώδη αποχή από το blog που με τόσο ζήλο προετοίμαζα μήνες (λέμε τώρα), αποφάσισα να αφήσω πίσω μου το ενοχικό σύνδρομο που με κατατρέχει τα τελευταία 5-6 χρόνια... Είπα να το θέσω και γραπτώς για να θυμάμαι την ώρα και τη στιγμή που πήρα αυτή την απόφαση (και για να ανατρέξω πίσω σ'αυτήν σε περίπτωση που ξωκοίλω). Στις αναρτήσεις που θα ακολουθήσουν - γιατί θα ακολουθήσουν, δεν τη γλυτώνεις τόσο εύκολα - θα ασχοληθώ με πολλά θέματα, όπως έρωτας, δουλειά, πατρίδα και άλλα συστατικά ενός ευτυχισμένου βίου. Σ'αυτή την ανάρτηση όμως θα καταδυθώ στα έγκατα της ψυχής μου και θα βροντοφωνάξω "Απεταξάμην" γιατί θαρρώ βρήκα τη ρίζα του κακού μέσα μου. Θα με πεις ψώνιο (και δίκιο θα έχεις γιατί μεταξύ μας ΕΙΜΑΙ!!!) αλλά μάλλον αυτή η ρίζα είναι η καλοπροαίρετη ευχέρεια με την οποία διαθέτω το χρόνο και την ψυχή μου στα πράγματα γύρω μου. Και θα στο κάνω λιανά: αυτό που με κρατάει από το να σου γράψω είναι ότι δεν κρατάω χρόνο για μένα (ΜΟΝΟ για μένα). Κι αυτό γιατί όλα - από το δεσμό, τους φίλους και την καλή μου εργοδότρια μέχρι το σπιτονοικοκύρη και την ψιλικατζού της γειτονιάς - απαιτούν την προσοχή και το χρόνο μου. Κι εγώ προσπαθώντας να μείνω εικόνισμα στα μάτια όλων (ναι έχω κάτι από Bree Van Der Kamp στο αίμα μου, τ'ομολογώ - βλ. αψεγάδιαστη photo δίπλα) τρέχω ωσάν το Βέγγο. Το καλύτερο όμως είναι ότι όχι μόνο εικόνισμα δε μένω αλλά ανακαλύπτω ότι μόνος μου τρέχω (γιατί σε ρωτώ: τι θα τη νοιάξει την ψιλικατζού αν εγώ πάθω κάτι). Βλέποντας λοιπόν πως όλα είναι εφήμερα και επουδενί αναντικατάστατα, παίρνω την απόφαση να πορευτώ εν ειρήνει, χωρίς να φρικάρω αν στενοχωρήσω κανένα για κάτι που δεν τον ενδιαφέρει και να κάνω motto μου το ψωνίστικο αλλά καθ'όλα ρεαλιστικό: 

Αν έχεις λίγο μυαλό θα καταλάβεις τι άνθρωπο έχεις απέναντί σου και δε θα με ταράζεις με ανομολόγητες υποχρεώσεις που ούτε εσύ έχεις σκοπό να αναλάβεις! Αν σ'αρέσει η πάρτη μου κάτσε σιμά μου - αλλά παιχνίδι θα κάνω κι εγώ όπως μ'αρέσει!

Είναι λίγο αργκώ αλλά νομίζω θα πιάσει... Το θέμα είναι να πιάσει σύντομα και να κάνω αυτά που θέλω εγώ χωρίς υστερίες και παραλειπόμενα.

Και θα με ρωτήσεις τι έπαθε αυτός; Τσακώθηκε με τη γκόμενα, τη μάνα, τον εαυτό του, την κολλητή, το αφεντικό και ταράχτηκε νυχτιάτικο; Και θα σου πω πως ανεξαρτήτως αφορμών (που πάντα θα βρίσκω κι εγώ κι εσύ για να φιλοσοφούμε τη ζωή), αυτό που λέω τώρα το κραυγάζει το είναι μου ολάκερο. Και για να μην ανησυχείς, σε διαβεβαιώ πως στην παρούσα φάση το πήξιμο μου δεν έχει αλλάξει καθόλου: οικογένεια, φίλοι, δεσμός, αφεντικό, σπιτονοικοκύρης και ψιλικατζού χαίρουν άκρας υγείας και μάλλον δε θα υποστούν καμία απολύτως αλλαγή! Μάλλον λοιπόν εγώ αλλάζω κάπως αργά και σταθερά (Βλ. εξίσου αψεγάδιαστη photo στόχο μου από την άλλη πλευρά - και όχι δε θέλω να γίνω ψηλή κοκκινομάλλα βυζαρού, το πιπί μου μια χαρά δουλεύει, αλλά το γιαταγάνι μ'ένδιαφέρει). Θα μου πεις, κι εγώ τι φταίω; Και να που εσύ επωφελήσε, γιατί θα μαθαίνεις νέα και παλιά μου και θα αποκτήσει η ζωή σου νόημα. Λοιπόν δε θέλω γκρίνιες... Θα γράψω όποτε μπορέσω, για ό,τι θέλω και όπως θέλω (εσύ αντέδρασε στα σχόλιά σου αν θες). Το θέμα όμως είναι ότι θα γράψω :).

Καλομελέτα κι έρχομαι

Όπως σου είπα έχω και δουλειές, γι'αυτό και δε με βλέπεις και τόσο συχνά. Το βραδάκι (αργά αργά) θα μάθεις και το λόγο, ο οποίος θα συνοδευτεί και με μια λαχταριστή θεωριούλα για να βασανίσεις το κεφαλάκι σου over the weekend... Τι να σου κάνω κι εγώ ο φιλόσοφος;

Θεωρία Νο 1: Όπου γης και πατρίς

N.B. Και να φανταστείς ότι αυτή την ανάρτηση την ξεκίνησα το Σεπτέμβρη που με πρωτογνώρισες... Τέρμα τα ψέμματα, πίσω στη δουλειά τώρα.

Για να μη με λες και σκιντζή, είπα να σου πετάξω και μια θεωρία στα γρήγορα (μιας κι έχω τόσες πολλές και για τόσο πολλά θέματα)... Είσαι έτοιμος; Πρόσεχε τι θα πεις, γιατί μετά το pop δεν έχει stop! Για να με μαθαίνεις κι εσύ σιγά σιγά, εχω να σου πω πως ο λόγος που δεν έχω βάλει τοποθεσία στο προφίλ μου είναι ότι πλέον θεωρώ τον εαυτό μου πολίτη του κόσμου. Και ναι, εννοώ αυτο το μικρό μικρό πλανήτη, για τον οποίο ο Carl Sagan μας δίδαξε τόσα πολλά:

(Περιεργαζόμενος αυτό το χάρτη βέβαια, παρατηρώ ότι η Ελλάδα έχει μια πιο αφηρημένη μορφή (που είναι η Πελοπόννησος οεο;), αλλά καθυσηχάζομαι βλέποντας πως και την Ιταλία την έριξαν, υποβαθμίζοντάς την σε μουντζουρίτσα, και την Τουρκιά την απλοποίησαν, κάνοντάς την ορθογώνια. Οπότε μη μου γκρινιάξεις Μαγγελάνε... )



Πέρα απο την παγκοσμιοποίηση και πολλά λοιπά φαινόμενα εξαίρετου κοινωνιολογικού ενδιαφέροντος, όπως το διαδίκτυο, ο ΟΗΕ και το MTV, που ούτως ή άλλως μας έχουν αναγάγει σε πολίτες του κόσμου, στη δική μου περίπτωση αυτός ο όρος έχει και μια πιο συγκεκριμένη έννοια: Μάθε λοιπόν πως μόλις μετακόμισα Ελλάδα μετά απο 10ετή απουσία στα εξωτερικά. Και αφού σάρωσα ό,τι πτυχίο υπάρχει και δεν υπάρχει, δούλεψα και λίγο, με χτύπησε ο νόστος και είπα ο δικός σου να γυρίσω στα πάτρια για να ενσωματωθώ κι εγώ στη γενιά των 700 ευρώ και για να καταλάβω εντέλει ότι τα 700 δε σου φτάνουν ούτε για τσιγάρα και πως αν θες να ζεις σαν άνθρωπος και να μη σε ταΐζει η μανούλα πρέπει να δουλεύεις δυο δουλειές και να κάνεις και κονσομασιόν παρτ-τάιμ όποτε σού'ρθει να ξεφύγεις από τη βάση σου κανά σουκού (πιπέρι στο στόμα, που μου θες και διακοπές σκλάβε!).

Τώρα λοιπόν που καταποντίστηκαν τα όνειρα και οι φιλοδοξίες μου μπορώ με βεβαιότητα να σου πω ότι καλή και η πατρίς αλλά σκέψου το καλά αν έχεις καμιά άκρη σε άλλη χώρα (μη σου πω και άλλο πλανήτη). Κι εδώ επισυνάπτω μία λίστα με ηθικά διδάγματα που ωσάν το νεογνό διδάχτηκα τους τελευταίους μήνες, για να μην κάνεις κι εσύ τα ίδια λάθη με μένα:

1. Το αφεντικό σου δεν είναι ποτέ φίλος σου. Ψάξε καλά και θα βρεις γιατί σε χαιρετάει με χαμόγελο (και αν δε σε γουστάρει για ανώμαλα σεξ γκέιμς, μάλλον θα θέλει να σου φορτώσει δουλειά).

2. Η οικογένειά σου είναι ο μόνος σου σύμμαχος, αρκεί να πράττεις όπως η λογική της επιτάσσει. Μην προσπαθήσεις να καταφύγεις σε σωκρατικούς διαλόγους, ποτέ δε θα καταφέρεις να κάμψεις τα πρέπει της χωρίς να πετύχεις αιώνια γκρίνια (ναι ναι, είναι μαθηματικά βέβαιο και θα σου βρω και την απόδειξη). Τουλάχιστον όμως θα είναι οι μόνοι άνθρωποι που θα σε σκέφτονται νο μάτερ γουάτ, οπότε έχεις κι ένα καλό αν φερθείς έξυπνα..

3. Οι φίλοι σου είναι σύμμαχοί σου αρκεί να μην έχουν δικά τους ντράβαλα. Πάρε ό,τι μπορείς και μη ζητήσεις παραπάνω γιατί θα φας πόρτα όσο σινιέ ντυμμένος και νά'σαι. Κι αυτοί εκεί θα είναι αρκεί βέβαια και πάλι να παίξεις με τους δικούς τους όρους.

4. Μην κάνεις την πατάτα να ερωτευτείς. Και άντε επειδή είσαι κι ευαισθητούλης την έκανες. Κοίτα κακομοίρη μου μη δώσεις πράμα γιατί αλλαγές δε δεχόμαστε, θα ξεμείνεις με ό,τι ψώνισες.

5. Αγνόησε όλα τα παραπάνω αν θες να ζήσεις και λίγο. Ανακάτεψέ τα όλα, κάνε τις μόντες σου, αρκεί στο τέλος να νιώσεις και να σε νιώσουν. Με προσοχή και σύνεση πάντα αλλά και στραβά να πάει θα ισιώσει. ΠΑΝΤΑ ισιώνει! Πάρε τα πάνω σου όμως γιατί η λούζερ αισθητική δε φοριέται στις μέρες μας...

Όσο για μένα, μην ανησυχείς, κι εδώ να ξεμείνω, που το απεύχομαι, θα τη βρω την άκρη μου και με τα 700 και με τον εξαντλητικό συνδιασμό ενός υψηλού IQ με ένα EQ που είναι υπό το μηδέν. Σπικ σουν λεμε ;)

Φόρος τιμής

Πρώτο πρώτο post και είπα να τιμήσω τον άνθρωπο που με έκανε να αγαπήσω τόσο πολύ το blog του ώστε να κάνω κι εγώ ένα. Το βιντεάκι είναι courtesy of youtube αλλά η εύρεση courtesy of pigkouinos (http://tekmirio.blogspot.com/). Μα πραγματικά, δεν είναι τρελός αυτός ο Αιγύπτιος;



Κι επειδή ούτε στην τέχνη, όπως και στα blogs σαν ετούτο, υπάρχει παρθενογένεση, πάρε και μια άχρηστη πληροφορία να την πετάξεις στα μούτρα της Madonna τώρα που θα τη δεις στο ΟΑΚΑ. Θυμίσου αυτά που τραγούδαγες πριν δύο Χριστούγεννα (ναι, ναι, time goes by so slowly for those who wait and those who run seem to have all the fun) άκου το παρακάτω και αν βιάζεσαι τρέξ'το στο δεύτερο λεπτό και εικοστό πρώτο δευτερόλεπτο:



Αφού εντόπισες λοιπόν και τη διαχρονικότητα των στίχων της βασίλισσας της pop από το Like a Prayer του 1989 μέχρι το Confessions του 2006, σ'αφήνω για λίγο γιατί έχω και δουλειές...