And the oscar goes to...

Καθώς λοιπόν ξανασεργιάνιζα στον κυβερνοχώρο και δη στο Facebook (καλά ντε μη βαράς, κι εσύ μπαίνεις παραδέξου το), είδα αναρτημένο στα πρόσφατά μου το ακόλουθο, νέο άσμα της Ειρήνης Μερκούρη, συνοδευόμενο από μισάωρη καταγεγραμμένη συνομιλία μεταξύ φιλενάδων ετών 17-18 (τι να κάνω, είμαι διάσημος σε κάθε ηλικία ο Θεωριστής) διανθισμένη με κλισέ αλλά αθάνατες ατάκες του τύπου "Αφιερωμένο στο μαλάκα", "Πες τα ρε φιλενάδα", "Αξίζεις καλύτερα", "Σ'αυτόν πες τα που πήγε με τη σαβούρα", "Δεν πιάνει μία μπροστά σου κούκλα μου". θα μου πεις τσιπιές τα κοριτσούδια, ένα τηλέφωνο δε μπορούσαν να σηκώσουν (τώρα δη με τις what's up καταστάσεις δε θα τους στοίχιζε και μία, άσε που έχεις και σήμα καμπάνα ακόμα και στην κορφή του Ολύμπου σου λέει); θα σου πω, κι ας μην ξέρω, πως μάλλον αυτή η σκρίπτα μάνεντ συνομιλία είχε ως στόχο τον γνωστό άγνωστο μαλάκα που θα κάνει λογκόν ανέμελος να παίξει geochallenge και θα βιώσει το ξεκατίνιασμα σ'όλο του το μεγαλείο...

Ξώκοιλα λίγο οπότε κάτσε να το μαζέψω. Το θέμα μου λοιπόν δεν είναι οι εφηβικοί έρωτες αλλά οι στιχουργικές υπερπαραγωγές. Τη ρίζα του κακού την τοποθετώ στο μιούζικαλ, κι όχι αυτό του Δαλιανίδη που τα άσματα μιλούσαν για έρωτα, νιάτα και φστ μπόινγκ και μπορούσες να τα κοτσάρεις σε κάθε σκηνή κάθε ταινίας, αλλά στο κλασσικό Μπρόντγεϊ/Γουέστ Εντ μιούζικαλ στο οποίο όλη η υπόθεση στηρίζεται εξ'ολοκλήρου στο στίχο και το οποίο μπορεί να βαριέμαι καμιά φορά ελεϊνά αλλά του βγάζω το καπέλο (και μπορεί ο Καρβέλας να αποπειράθηκε να το φέρει και στην Ψωροκώσταινα, αλλά όλα κι όλα ο Άντριου Λόιντ ακολούθησε του Καρβέλα στη Γιουροβιζιόν οπότε βλέπω πάτσι τη μοιρασιά της παρθενογένεσης και μη βγάλεις άχνα)... Ακούγοντας λοιπόν το ακόλουθο, σάστισα μη σου πω δάκρυσα κιόλας, με την ιδιοφυΐα του στιχουργού που κατάφερε μέσα σε δυο κόλλες χαρτί να σου πασάρει ολόκληρο στόρι με αρχή μέση τέλος, συνοχή και συνάφεια που ούτε σε χολιγουντιανή υπερπαραγωγή δε βρίσκεις. Κι αν δε με πιστεύεις πάρε να τά'χεις και γραμμένα να μη λες ότι σε κουράζω:



Πες μου τώρα πόσο ταλέντο χρειάζεται για να σκεφτείς σε πρώτο επίπεδο το καθαρά λαϊκό "Πάμε γι'άλλα!" που ανήκει στην ίδια κατηγορία με τα εξίσου δοξασμένα "Άντε γεια!", "Τί'πες τώρα;" και "Τέλος!" και να καταφέρεις να το αναγάγεις σε ένα δεύτερο επίπεδο σε συνομιλία μεταξύ φιλενάδων την οποία ερμηνεύει μοναχιά της η Ερινέττα ωσάν τη σχιζοφρενή (ντάξει έχει και μια υποτυπώδη χορωδία αλλά τη χώσανε κι εκεί πρώτη φωνή γιατί με την κρίση πρέπει να προσέχεις και το budget σου σα δισκογραφική). Κι αν προσέξεις την ποικιλία από κουπλέ σε ρεφραίν και από ρεφραιν σε κουπλέ απάντησέ μου κι εμένα του αδαή: Πόσο χρόνο πρέπει να έχεις στα χέρια σου για να γράψεις τέτοια ελεγεία και πόση έρευνα αγοράς πρέπει να έχεις κάνει για να καταφέρεις να αποτυπώσεις με τόση ακρίβεια ταυτόχρονα τον πόνο του μέσου ταρίφα και της μέσης κομμώτριας μέσα σε 4 λεπτά χωρίς ανάσα; Και δεν είναι και το μόνο τραγούδι με αυτές τις αρετές. Αμέ παίζουν κι άλλα πολλά πολλά, όρεξη νά'χεις να καις εγκεφαλικά κύτταρα (αρκεί π.χ. να ακούσεις το ολοκληρωμένο έργο του Phoebus, που παρεπιπτόντως δεν καταλαβαίνω γιατί δεν κυκλοφορεί επιτέλους σε χρυσή κασετίνα με τη γνωστή ποιότητα του Compact Disc Club). Πάρε κι άλλο ένα που Phoebus δεν είναι αλλά τραβιέται εξίσου καλά ως επικό σφηνάκι.



Συμβουλή μου: να ξανανοίξει ο Φίνος για να καταφέρει κάποιος να οπτικοποιήσει υπεύθυνα την πολυποικιλότητα αυτού του λυρισμού σε κάθε του επίπεδο (είναι και πολλά τα άτιμα τα επίπεδα). Προσοχή όμως να αντικατασταθούν οι αοιδοί με κανονικούς ηθοποιούς που θα μπορούν να αποδώσουν το διχασμό του "είμαι καλά αλλά είναι ψέμματα".

Κι επειδή σε κούρασα με τα λαϊκά, πάρε κι ένα αγαπημένο κομμάτι για να δεις τι θα πει στίχος που ακούγεται επιμελώς χαζοχαρούμενος αλλά είναι πραγματικά πρωτότυπος και ευφυής. Εδώ δε θέλω Φίνο. Σου κάμω εγώ σκηνοθεσία σε animation με άπειρους Νέμο και Γκάρφιλντ έτσι για να γουστάρεις (Oh YEAH!!).

Στην τέχνη δεν υπάρχει παρθενογένεση

Κι έτσι όπως ήμουν χαμένος στον κυβερνοχώρο, νά'σου μου πετιέται νέα Πέγκυ Ζήνα (που εσύ που με ξέρεις, μπορείς να πεις με σιγουριά πως εγώ μόνο με Φαραντούρη και Καραΐνδρου - άντε και κανά Καλομοιράκι αν με ποτίσεις :Ρ - μπορώ να κάμω κέφι) και έρχομαι να αναθεωρήσω ότι ήξερα για το ελληνικό σταρ σίστεμ. Κοίτα κι εσύ αν δε με πιστεύεις:



Και προσπερνώ ανέμελα τα κλιπάκια της Lady Gaga που είμαι σίγουρος έχεις μάθει απέξω, αλλά στέκομαι στην κλωνοποίηση της κατά τ'άλλα συμπαθεστάτης για μένα Πεγκούλας στο περσινοφετινό φαινόμενο της διεθνούς ποπ σκηνής. Και μπορεί να μη μου κάθεται καλά η νέα σταρλέτα του εξωτερικού, αλλά της αναγνωρίζω ότι και φρέσκο ήχο έφερε στ'αυτιά σου και καλή κίνηση έχει κι ας είναι λίγο σαν άλιεν με στρασάκια. Ωστόσο αδυνατώ να καταλάβω γιατί η Παναγιώτα μας την είδε Lady Pega, ιδίως όταν στοιχηματίζω το μισό μου βασίλειο ότι όλο το υπόλοιπο cd της θα είναι τίγκα στη ζεϊμπεκιά και τον καρσιλαμά.. Και σε ρωτώ, αν σου σκάσει έτσι σα φωτοβολταϊκό πεδίο στην πίστα (γιατί με τη ντανς κίνηση δεν τό'χει ούτε καν στο βιντεοκλιπ) δε θα αφήσεις τη λουλουδού ήσυχη και θα τρέξεις προς αναζήτηση ντομάτας ή οποιουδήποτε άλλου οπωροκηπευτικού βρεις στο οπτικό σου πεδιο (άσε κάτω τα στραγάλια, κάνουν καρούμπαλο);
Ένιγουεη ας το προσπεράσω κι αυτό και ας το ρίξω στην καλλιτεχνική επιμέλεια γιατί και την Πεγκούλα γουστάρω κατά τ'άλλα και το Σαμπάνη ρεσπέκτ γιατί μου έγραψε ψαγμένα χιτάκια για την Ελενάρα. Θα σταθώ όμως στο τόσο κλισέ αλλά τόσο αληθινό "στην τέχνη δεν υπάρχει παρθενογένεση" και θα σου δώσω και το ακόλουθο που το βαστάω μέσα μου πέντε χρόνια και πρέπει να το μάθεις κι εσύ. Πρόσεχε όμως γιατί θα σε σοκάρω...

Μην πεις ότι δε σε προειδοποίησα γιατί θα πιάσω το λατρεμένο σου Χατζηγιάννη (που ναι τ'ομολογώ κι εγώ τον ακούω κρυφά και κρύβω το cd του στη θήκη του Άξιον Εστί). Πες με τρελό αλλά τα δύο παρακάτω ρεφραίν δεν είναι κάπως παρόμοια;


(πάμε όλοι μαζί χέρι πέρα δώθεεεεεε)



Πήγε αργά και θα συνεχίσω άλλη στιγμή! Φιλιά για τώρα...

Πες μου οτί σού'λειψα να χαρείς...

Τσα!! Resolution νάμπερ του: Ποτέ μην τάζεις πράματα, γιατί μπορεί να λες οτί θα βρεις χρόνο, αλλά να σου δίνει μια το σύμπαν και να σου ξεπατώνει τα δεδομένα.. Και μετά θα έρθουν οι άλλοι και θα σου πουν, πού είσαι ρε χαμένο τόσο καιρό;;;

Όπως και νά'χει, μπορεί να μου στοίχισε 14 κιλά, κανά τόνο χαμέμηλο και ατέλειωτες ώρες ψυχοθεραπείας έτσι για καφέ και κουβέντα, αλλά σα να ξανανιώθω ο εαυτός μου σιγά σιγά. Είπα να επανέλθω λοιπόν γιατί σ'άφησα κι εσένα τον καημένο να περιμένεις. Μη μου κακιώσεις, πέρασα πολλά και δύσκολα...