And the oscar goes to...

Καθώς λοιπόν ξανασεργιάνιζα στον κυβερνοχώρο και δη στο Facebook (καλά ντε μη βαράς, κι εσύ μπαίνεις παραδέξου το), είδα αναρτημένο στα πρόσφατά μου το ακόλουθο, νέο άσμα της Ειρήνης Μερκούρη, συνοδευόμενο από μισάωρη καταγεγραμμένη συνομιλία μεταξύ φιλενάδων ετών 17-18 (τι να κάνω, είμαι διάσημος σε κάθε ηλικία ο Θεωριστής) διανθισμένη με κλισέ αλλά αθάνατες ατάκες του τύπου "Αφιερωμένο στο μαλάκα", "Πες τα ρε φιλενάδα", "Αξίζεις καλύτερα", "Σ'αυτόν πες τα που πήγε με τη σαβούρα", "Δεν πιάνει μία μπροστά σου κούκλα μου". θα μου πεις τσιπιές τα κοριτσούδια, ένα τηλέφωνο δε μπορούσαν να σηκώσουν (τώρα δη με τις what's up καταστάσεις δε θα τους στοίχιζε και μία, άσε που έχεις και σήμα καμπάνα ακόμα και στην κορφή του Ολύμπου σου λέει); θα σου πω, κι ας μην ξέρω, πως μάλλον αυτή η σκρίπτα μάνεντ συνομιλία είχε ως στόχο τον γνωστό άγνωστο μαλάκα που θα κάνει λογκόν ανέμελος να παίξει geochallenge και θα βιώσει το ξεκατίνιασμα σ'όλο του το μεγαλείο...

Ξώκοιλα λίγο οπότε κάτσε να το μαζέψω. Το θέμα μου λοιπόν δεν είναι οι εφηβικοί έρωτες αλλά οι στιχουργικές υπερπαραγωγές. Τη ρίζα του κακού την τοποθετώ στο μιούζικαλ, κι όχι αυτό του Δαλιανίδη που τα άσματα μιλούσαν για έρωτα, νιάτα και φστ μπόινγκ και μπορούσες να τα κοτσάρεις σε κάθε σκηνή κάθε ταινίας, αλλά στο κλασσικό Μπρόντγεϊ/Γουέστ Εντ μιούζικαλ στο οποίο όλη η υπόθεση στηρίζεται εξ'ολοκλήρου στο στίχο και το οποίο μπορεί να βαριέμαι καμιά φορά ελεϊνά αλλά του βγάζω το καπέλο (και μπορεί ο Καρβέλας να αποπειράθηκε να το φέρει και στην Ψωροκώσταινα, αλλά όλα κι όλα ο Άντριου Λόιντ ακολούθησε του Καρβέλα στη Γιουροβιζιόν οπότε βλέπω πάτσι τη μοιρασιά της παρθενογένεσης και μη βγάλεις άχνα)... Ακούγοντας λοιπόν το ακόλουθο, σάστισα μη σου πω δάκρυσα κιόλας, με την ιδιοφυΐα του στιχουργού που κατάφερε μέσα σε δυο κόλλες χαρτί να σου πασάρει ολόκληρο στόρι με αρχή μέση τέλος, συνοχή και συνάφεια που ούτε σε χολιγουντιανή υπερπαραγωγή δε βρίσκεις. Κι αν δε με πιστεύεις πάρε να τά'χεις και γραμμένα να μη λες ότι σε κουράζω:



Πες μου τώρα πόσο ταλέντο χρειάζεται για να σκεφτείς σε πρώτο επίπεδο το καθαρά λαϊκό "Πάμε γι'άλλα!" που ανήκει στην ίδια κατηγορία με τα εξίσου δοξασμένα "Άντε γεια!", "Τί'πες τώρα;" και "Τέλος!" και να καταφέρεις να το αναγάγεις σε ένα δεύτερο επίπεδο σε συνομιλία μεταξύ φιλενάδων την οποία ερμηνεύει μοναχιά της η Ερινέττα ωσάν τη σχιζοφρενή (ντάξει έχει και μια υποτυπώδη χορωδία αλλά τη χώσανε κι εκεί πρώτη φωνή γιατί με την κρίση πρέπει να προσέχεις και το budget σου σα δισκογραφική). Κι αν προσέξεις την ποικιλία από κουπλέ σε ρεφραίν και από ρεφραιν σε κουπλέ απάντησέ μου κι εμένα του αδαή: Πόσο χρόνο πρέπει να έχεις στα χέρια σου για να γράψεις τέτοια ελεγεία και πόση έρευνα αγοράς πρέπει να έχεις κάνει για να καταφέρεις να αποτυπώσεις με τόση ακρίβεια ταυτόχρονα τον πόνο του μέσου ταρίφα και της μέσης κομμώτριας μέσα σε 4 λεπτά χωρίς ανάσα; Και δεν είναι και το μόνο τραγούδι με αυτές τις αρετές. Αμέ παίζουν κι άλλα πολλά πολλά, όρεξη νά'χεις να καις εγκεφαλικά κύτταρα (αρκεί π.χ. να ακούσεις το ολοκληρωμένο έργο του Phoebus, που παρεπιπτόντως δεν καταλαβαίνω γιατί δεν κυκλοφορεί επιτέλους σε χρυσή κασετίνα με τη γνωστή ποιότητα του Compact Disc Club). Πάρε κι άλλο ένα που Phoebus δεν είναι αλλά τραβιέται εξίσου καλά ως επικό σφηνάκι.



Συμβουλή μου: να ξανανοίξει ο Φίνος για να καταφέρει κάποιος να οπτικοποιήσει υπεύθυνα την πολυποικιλότητα αυτού του λυρισμού σε κάθε του επίπεδο (είναι και πολλά τα άτιμα τα επίπεδα). Προσοχή όμως να αντικατασταθούν οι αοιδοί με κανονικούς ηθοποιούς που θα μπορούν να αποδώσουν το διχασμό του "είμαι καλά αλλά είναι ψέμματα".

Κι επειδή σε κούρασα με τα λαϊκά, πάρε κι ένα αγαπημένο κομμάτι για να δεις τι θα πει στίχος που ακούγεται επιμελώς χαζοχαρούμενος αλλά είναι πραγματικά πρωτότυπος και ευφυής. Εδώ δε θέλω Φίνο. Σου κάμω εγώ σκηνοθεσία σε animation με άπειρους Νέμο και Γκάρφιλντ έτσι για να γουστάρεις (Oh YEAH!!).