Ενοχικό σύνδρομο, έρωτας, δουλειά και λοιπές σειρήνες

Μετά από μια παροιμιώδη αποχή από το blog που με τόσο ζήλο προετοίμαζα μήνες (λέμε τώρα), αποφάσισα να αφήσω πίσω μου το ενοχικό σύνδρομο που με κατατρέχει τα τελευταία 5-6 χρόνια... Είπα να το θέσω και γραπτώς για να θυμάμαι την ώρα και τη στιγμή που πήρα αυτή την απόφαση (και για να ανατρέξω πίσω σ'αυτήν σε περίπτωση που ξωκοίλω). Στις αναρτήσεις που θα ακολουθήσουν - γιατί θα ακολουθήσουν, δεν τη γλυτώνεις τόσο εύκολα - θα ασχοληθώ με πολλά θέματα, όπως έρωτας, δουλειά, πατρίδα και άλλα συστατικά ενός ευτυχισμένου βίου. Σ'αυτή την ανάρτηση όμως θα καταδυθώ στα έγκατα της ψυχής μου και θα βροντοφωνάξω "Απεταξάμην" γιατί θαρρώ βρήκα τη ρίζα του κακού μέσα μου. Θα με πεις ψώνιο (και δίκιο θα έχεις γιατί μεταξύ μας ΕΙΜΑΙ!!!) αλλά μάλλον αυτή η ρίζα είναι η καλοπροαίρετη ευχέρεια με την οποία διαθέτω το χρόνο και την ψυχή μου στα πράγματα γύρω μου. Και θα στο κάνω λιανά: αυτό που με κρατάει από το να σου γράψω είναι ότι δεν κρατάω χρόνο για μένα (ΜΟΝΟ για μένα). Κι αυτό γιατί όλα - από το δεσμό, τους φίλους και την καλή μου εργοδότρια μέχρι το σπιτονοικοκύρη και την ψιλικατζού της γειτονιάς - απαιτούν την προσοχή και το χρόνο μου. Κι εγώ προσπαθώντας να μείνω εικόνισμα στα μάτια όλων (ναι έχω κάτι από Bree Van Der Kamp στο αίμα μου, τ'ομολογώ - βλ. αψεγάδιαστη photo δίπλα) τρέχω ωσάν το Βέγγο. Το καλύτερο όμως είναι ότι όχι μόνο εικόνισμα δε μένω αλλά ανακαλύπτω ότι μόνος μου τρέχω (γιατί σε ρωτώ: τι θα τη νοιάξει την ψιλικατζού αν εγώ πάθω κάτι). Βλέποντας λοιπόν πως όλα είναι εφήμερα και επουδενί αναντικατάστατα, παίρνω την απόφαση να πορευτώ εν ειρήνει, χωρίς να φρικάρω αν στενοχωρήσω κανένα για κάτι που δεν τον ενδιαφέρει και να κάνω motto μου το ψωνίστικο αλλά καθ'όλα ρεαλιστικό: 

Αν έχεις λίγο μυαλό θα καταλάβεις τι άνθρωπο έχεις απέναντί σου και δε θα με ταράζεις με ανομολόγητες υποχρεώσεις που ούτε εσύ έχεις σκοπό να αναλάβεις! Αν σ'αρέσει η πάρτη μου κάτσε σιμά μου - αλλά παιχνίδι θα κάνω κι εγώ όπως μ'αρέσει!

Είναι λίγο αργκώ αλλά νομίζω θα πιάσει... Το θέμα είναι να πιάσει σύντομα και να κάνω αυτά που θέλω εγώ χωρίς υστερίες και παραλειπόμενα.

Και θα με ρωτήσεις τι έπαθε αυτός; Τσακώθηκε με τη γκόμενα, τη μάνα, τον εαυτό του, την κολλητή, το αφεντικό και ταράχτηκε νυχτιάτικο; Και θα σου πω πως ανεξαρτήτως αφορμών (που πάντα θα βρίσκω κι εγώ κι εσύ για να φιλοσοφούμε τη ζωή), αυτό που λέω τώρα το κραυγάζει το είναι μου ολάκερο. Και για να μην ανησυχείς, σε διαβεβαιώ πως στην παρούσα φάση το πήξιμο μου δεν έχει αλλάξει καθόλου: οικογένεια, φίλοι, δεσμός, αφεντικό, σπιτονοικοκύρης και ψιλικατζού χαίρουν άκρας υγείας και μάλλον δε θα υποστούν καμία απολύτως αλλαγή! Μάλλον λοιπόν εγώ αλλάζω κάπως αργά και σταθερά (Βλ. εξίσου αψεγάδιαστη photo στόχο μου από την άλλη πλευρά - και όχι δε θέλω να γίνω ψηλή κοκκινομάλλα βυζαρού, το πιπί μου μια χαρά δουλεύει, αλλά το γιαταγάνι μ'ένδιαφέρει). Θα μου πεις, κι εγώ τι φταίω; Και να που εσύ επωφελήσε, γιατί θα μαθαίνεις νέα και παλιά μου και θα αποκτήσει η ζωή σου νόημα. Λοιπόν δε θέλω γκρίνιες... Θα γράψω όποτε μπορέσω, για ό,τι θέλω και όπως θέλω (εσύ αντέδρασε στα σχόλιά σου αν θες). Το θέμα όμως είναι ότι θα γράψω :).